O zespole

Coldplay to brytyjski zespół grający rock alternatywny, indie rock oraz britpop, założony w 1996 roku na University College London. W skład grupy wchodzą: Chris Martin (wokal, pianino), Jonny Buckland (gitara prowadząca), Guy Berryman (gitara basowa) oraz Will Champion (perkusja). Managerem zespołu oraz piątym, nieoficjalnym jego członkiem jest Phil Harvey.

Osiągnęli światową sławę dzięki singlowi Yellow z 2000 roku oraz debiutanckiemu albumowi Parachutes, wydanemu w lipcu tego samego roku, który ciągu siedmiu dni sprzedał się w ilości 70 tysięcy kopii i osiągnął szczyt na brytyjskiej liście przebojów.
Dużą sławę zyskały także utwory “Trouble” oraz “Don’t Panic”.

W Stanach Zjednoczonych  sprzedanych zostało ponad milion egzemplarzy. Nagrody zdobyte przez Coldplay to m.in. dwie Brit Awards 2001 (album, zespół), wyróżnienie magazynów: Q (album), New Musical Express (debiut, album), nominacja do Mercury Music Prize oraz w końcu nagroda Grammy dla Parachutes za najlepszy album alternatywny.

Po dwóch latach Chris Martin i spółka powrócili z drugim krążkiem, A Rush Of Blood To The Head. Jako single ukazały się “In My Place”, The Scientist”, “Clocks” oraz “God Put A Smile Upon Your Face”. Album otrzymał nominację do Mercury Music Prize, nagrodę miesięcznika Q za najlepszy album oraz nagrodę Grammy w 2003 roku za najlepszy album z muzyką alternatywną. A Rush Of Blood To The Head zadebiutowała także w pierwszej piątce listy Billboard Hot 100.

W kwietniu 2005 roku nowy singel “Speed Of Sound” zadebiutował na Hot 100 Billboardu na miejscu ósmym. Utwór zapowiadał trzeci krążek Coldplay pt. X&Y, który ukazał się w czerwcu tego samego roku. Kolejne single z X&Y to “Fix You”, “Talk”, “The Hardest Part” oraz “What If”.
Album zdobył kilka nagród, m.in. Brit Awards w 2006 roku w kategorii MasterCard British Album.

Czwarta płyta zespołu Coldplay nosi tytuł Viva La Vida Or Death And All His Friends. Grupę zainspirowało malarstwo Fridy Kahlo. Chris Martin podjął decyzję o nadaniu tytułu związanego z meksykańską artystką. Producentem  krążka był Brian Eno. Premiera Viva La Vida Or Death And All His Friends odbyła się 16 czerwca.  Album promowały single “Violet Hill”, “Viva La Vida”, “Lost!” oraz “Lovers In Japan”.

Za 2008 rok przyznano kolejne trzy Grammy: za “Viva la Vida” jako piosenkę roku, Viva La Vida Or Death And All His Friends jako album roku oraz za najlepsze zespołowe wykonanie pop.

24 października 2011 roku miała miejsce premiera najnowszego, piątego już w dorobku Coldplay albumu zatytułowanego Mylo Xyloto. Był w Wielkiej Brytanii najlepiej sprzedającym się rockowym albumem 2011 roku, w ciągu zaledwie 9 tygodni rozszedł się w nakładzie 908 tysięcy kopii.
Singlami promującymi Mylo Xyloto są “Every Teardrop Is A Waterfall”, “Paradise”, “Charlie Brown”, “Princess Of China” oraz “Hurts Like Heaven”. Drugi z nich sprzedał się w ilości ponad 410 tysięcy kopii. Inspiracją przy tworzeniu płyty było dla muzyków amerykańskie old-school graffitti oraz ruchy antynazistowskie. Brian Eno był tym razem współkompozytorem albumu, a za produkcję odpowiadają Markus Dravs, Daniel Green i Rik Simpson.

Coldplay jest jednym z najlepiej sprzedających się zespołów na świecie, mają na koncie już ponad 55 milionów sprzedanych płyt. Są zdobywcami wielu nagród branży muzycznej, m.in. siedmiu Brit Awards (trzy w kategorii Best British Group), czterech MTV Video Music Awards i siedmiu Grammy Awards (nominowani byli 23 razy).

Zaangażowani są także w działalność społeczno-polityczną, wspierają działania na rzecz uczciwego handlu (Oxfam’s Make Trade Fair) oraz Amnesty International. Biorą również udział w różnych projektach charytatywnych, takich jak Band Aid 20, Live 8, Sound Relief, Hope for Haiti Now: A Global Benefit for Earthquake Relief oraz Teenage Cancer Trust.

Historia

Powstanie i pierwsze lata (1996-1999)

Chris Martin i Jonny Buckland pierwszy raz spotkali się w Ramsay Hall, akademiku przy University College London (UCL) we wrześniu 1996 roku podczas tygodnia orientacji na tejże uczelni. Resztę roku akademickiego spędzili
na planowaniu zespołu, ostatecznie tworząc grupę o nazwie Pectoralz. W późniejszym czasie do formacji dołączył kolega z klasy Martina i Bucklanda, Guy Berryman.

W 1997 roku zrezygnowali ze swoich wcześniejszych boys-band’owych aspiracji i zmienili nazwę na Starfish. Pod nowym szyldem dawali koncerty w małych klubach dla lokalnych promotorów z Camden. Martin zwerbował także swojego długoletniego przyjaciela ze szkoły Phil’a Harvey’a, studenta klasyki na Oxfordzie, na stanowisko menedżera zespołu. W tym samym roku Chris podczas weekendu w Virginia Waters spotkał studenta klasyki z Oxfordu, Tim’a Rice-Oxley’a. Widząć, że jest on utalentowanym pianistą, złożył mu propozycję dołączenia do zespołu. Tim jednak odmówił, ponieważ nie chciał opuszczać istniejącego już zespołu Keane.

Ostatecznie, na początku 1998 roku, gdy  Will Champion dołaczył do grupy obejmując stanowisko perkusisty , line-up zespołu został skompletowany . Wszechstronnie utalentowany Champion dorastał grając na gitarze, pianinie, basie i flażolecie (tin whistle), jednak szybko nauczył się grać na perkusji mimo tego, że nie miał wcześniej żadnych doświadczeń z tym instrumentem. Zespół zmienił także ostatecznie nazwę na Coldplay, którą przejął od ich wspólnego przyjaciela, studenta University College London, Tim’a Crompton’a (z formacji The High Wire). Crompton odrzucił pomysł nadania jej dla własnego zespołu twierdząc, że jest zbyt przygnębiająca. Nazwa pochodzi również ze zbioru wierszy Philip’a Horky’ego.

18 maja 1998 roku zespół wydał 500 egzemplarzy swojego pierwszego minialbumu, Safety EP. Większość płyt została przekazana wytwórniom fonograficznym i przyjaciołom zespołu, a zaledwie 50 kopii trafiło do publicznej sprzedaży. W grudniu tego samego roku, Coldplay podpisali kontrakt z niezależną wytwórnią Fierce Panda. Rezultatem było wydanie składającego się z trzech utworów EP, Brothers & Sisters. Został nagrany w lutym 1999 roku w ciągu zaledwie czterech dni. Płyta została wydana w kwietniu i ograniczona do 2500 egzpemplarzy. Zainteresowanie zespołem zaczęło powoli rosnąć w całej Wielkiej Brytanii. Przyczyniało się do tego regularne granie ich kawałków na antenie stacji BBC Radio 1 w programie DJ Steve Lamacq oraz podpisanie umowy z BMG Music Publishing, które zajęło się rozwojem zespołu.

Po ukończeniu egzaminów końcowych, Coldplay na początku 1999 roku podpisali kontrakt z wytwórnią Parlophone, który obejmował pięć albumów. Po swoim pierwszym występie na festiwalu Glastonbury, który miał miejsce 27 czerwca 1999 roku, zespół wszedł do studia, aby nagrać swój trzeci minialbum, zatytułowany The Blue Room EP. Premiera odbyła się w pażdzierniku, a 5000 tysięcy kopii trafiło do publicznej sprzedaży. Singiel “Bigger Stronger” dostał się na antenę BBC Radio 1.
Sesje nagraniowe do The Blue Room EP były burzliwe. Martin wyrzucił Championa z zespołu, później jednak przyznał, że nastąpiło to z jego winy (udał się na libację alkoholową) i szybko przywrócił go z powrotem do formacji. Grupa ostatecznie wypracowała sobie zestaw zasad, aby nie doprowadzić w przyszłości do podobnych sytuacj i zachować jej skład w nienaruszonej postaci. Zainspirowani takimi zespołami, jak U2, R.E.M. i A-ha postanowili, że będą wyznawać zasadę jeden za wszystkich, wszyscy za jednego: w Coldplay będzie panowała demokracja, a zyski będą równo dzielone. Określili dodatkowo, że wyrzucony zostanie każdy, kto dopuści się użycia twardych narkotyków.

Parachutes  (1999-2001)

Początkowo zespół planował nagrać swój debiutancki krążek w przeciągu dwóch tygodni, jednak występy na żywo spowodowały, że nagrywanie zostało rozłożone w okresie od września 1999 do maja 2000 roku. Album był nagrywany w Rockfield Studios, Matrix Studios i Wessex Sound Studios pod okiem producenta Kena Nelsona, jednak większość utworów z Parachutes została nagrana w Liverpool’s Parr Street Studios, gdzie dostępne były trzy studyjne pomieszczenia. Procesem miksowania wszystkich piosenek na płycie zajął się w Nowym Jorku amerykański inżynier, Michael Brauer. W tym czasie Coldplay grali na NME Carling Premier Tour, gdzie zaprezentowali się z bardzo dobrej strony, co optymistycznie zapowiadało nadchodzące występy.
Po opublikowaniu trzech EP, z których żadna piosenka nie stała się hitem, zespół wydał swój pierwszy TOP 40 singiel z Parachutes, “Shiver”. Wydany w marcu 2000 roku, wzbił się na 35 miejsce w notowaniu UK Singles Chart, a teledysk dostał się na antenę MTV. Czerwiec 2000 był kluczowym momentem w historii Coldplay. Zespół wyruszył w swoją pierwszą trasę koncertową, podczas której triumfalnie powrócił na festiwal Glastonbury. Co więcej, wydali drugi z Parachutes, przełomowy w ich karierze singiel, który wzbił się na 4 miejsce UK Singles Chart i umieścił formację w publicznej świadomości.

Pierwszy studyjny album Coldplay zatytułowany Parachutes został wydany w Wielkiej Brytanii 10 lipca 2000 roku pod szyldem wytwórni Parlophone i zadebiutował na 1 miejscu UK Albums Chart. W Ameryce Północnej premiera odbyła się 7 listopada 2000 roku poprzez wytwórnię Nettwerk. Album został udostępniony w różnych formatach, początkowo wytwórnie Parlophone i Nettwerk wydały go w 2000 roku jako CD, zaś w 2001 roku nowa amerykańska wytwórnia, Capitol, wydała Parachutes w formie kaset. W roku następnym Parlophone postanowiła upublicznić go w formie płyt winylowych. Zespół wydał też limitowaną edycję CD “Trouble”, trzeciego singla z albumu, w której znajdował się remiks piosenki “Yellow”. Promocyjny singiel został wytłoczony w ilości zaledwie 1000 egzemplarzy, które trafiły do fanów i dziennikarzy. Zarówno “Trouble” jak i “Yellow” były regularnie grane przez rozgłośnie radiowe w Wielkiej Brytanii i USA.
Parlophone pierwotnie przewidywała sprzedaż Parachutes na poziomie 40000 kopii, jednak do Bożego Narodzenia sprzedano aż 1,6 miliona egzemplarzy w samym Zjednoczonym Królestwie.

Parachutes została nominowana we wrześniu 2000 roku do nagrody Mercury Music Prize. Po odniesieniu sukcesu w Europie, zespół chciał osiągnąć go także po drugiej stronie Atlantyku. Wyruszyli więc w klubową trasę po Ameryce Północnej, rozpoczynając od koncertu w kanadyjskim Vancouver w połączeniu z występami w Saturday Night Live, Late Night with Conan O’Brien i The Late Show with David Letterman. Album Parachutes zaczynał powoli odnosić sukces i w rezultacie otrzymał status podwójnej platynowej płyty w Stanach Zjednoczonych. W 2001 roku Coldplay zdobyli dwie nagrody Brit Awards: w kategorii Najlepsza Brytyjska Grupa oraz Najlepszy Brytyjski Album. Debiutancki krążek został bardzo dobrze przyjęty przez krytyków i zdobył wyróżnienie dla Najlepszego Alternatywnego Albumu Muzycznego podczas Grammy Awards w 2002 roku.

A Rush Of Blood To The Head  (2001–2004)

Po sukcesie Parachutes, Coldplay powrócili do studia we wrześniu 2001 roku, aby rozpocząć prace nad drugim albumem, zatytułowanym A Rush Of Blood To The Head. Producentem po raz kolejny został Ken Nelson. Prace w studio w Londynie były trudne i zespół nie potrafił się skoncentrować. Postanowili więc przenieść się do studia w Liverpoolu, gdzie odbywały się sesje do Parachutes. Wokalista Chris Martin przyznał, że nagrywanie stało się obsesją. Pierwszym ukończonym utworem było “In My Place”. Piosenka została również pierwszym singlem promującym nowy album, bo jak przyznał zespół, był to utwór, dzięki któremu powróciła chęć nagrywania po “dziwnym okresie, w którym nie bardzo wiedzieliśmy, co robimy”.

Zespół napisał ponad 20 piosenek w czasie prac nad nową płytą. Niektóre z nowych utworów, w tym “In My Place” i “Animals”, były grane jeszcze podczas trasy promującej Parachutes. Tytuł nowego albumu został ujawniony przez formację na ich oficjalnej stronie internetowej. Premiera krążka miała miejsce 26 sierpnia 2002 roku. Kolejnymi singlami zostały utwory “The Scientist”, “Clocks” oraz “God Put A Smile Upon Your Face”. Inspiracją do stworzenia tego pierwszego była tytułowa piosenka z albumu All Things Must Pass Georg’a Harrisona, wydanego w 1970 roku.
“Politik”, czyli utwór otwierający nowy krążek, został napisany kilka dni po atakach terrorystycznych na World Trade Center z 11 września 2001 roku.

Trasa promująca album A Rush Of Blood To The Head trwała ponad rok, od czerwca 2002 do września 2003 roku. W tym czasie Coldplay odwiedzili pięć kontynentów, wcielając się także w headlinerów takich festiwali, jak Glastonbury, V Festival czy Rock Werchter. Wielu koncertom towarzyszyło rozbudowane i złożone oświetlenie oraz zindywidualizowane ekrany, przypominające te z “Elevation Tour” U2 oraz “Fragility Tour” Nine Inch Nails. Podczas wydłużonego tournee zespół nagrał także swoje pierwsze koncertowe CD i DVD, zatytułowane Live 2003. Zostało ono nagrane w Hordern Pavilion w australijskim Sydney. Na koncertówce znalazła się również nowa piosenka, “Moses”.
W 2003 roku podczas gali rozdania Brit Awards, zorganizowanej w Earls Court w Londynie, Coldplay otrzymali nagrody dla Najlepszego Brytyjskiego Zespołu oraz Najlepszego Brytyjskiego Albumu. 28 sierpnia tego samego roku wykonali “The Scientist” na MTV Video Music Awards w nowojorskim Radio City Music Hall i zdobyli trzy nagrody za teledysk do wspomnianego już utworu.

W grudniu 2003 roku czytelnicy magazynu Rolling Stone wybrali Coldplay jako najlepszego artystę i najlepszy zespół roku. W tym czasie grupa nagrała cover hitu The Pretenders, “2000 miles”, który został udostępniony do pobrania na ich oficjalnej stronie internetowej. Cover stał się najlepiej sprzedającym utworem tego roku w Wielkiej Brytanii. Wpływy ze sprzedaży zostały przekazane na rzecz kampanii “Future Forests” oraz “Stop Handgun Violence”.
Podczas Grammy Awards w 2003 roku, A Rush Of Blood To The Head zdobył nagrodę dla Najlepszego Alternatywnego Albumu Muzycznego. Na Grammy Awards w 2004 roku nagrodę zdobył utwór “Clocks” w kategorii Nagranie Roku. W 2003 roku drugi album Coldplay dostał się także na listę 500 Najlepszych Albumów Muzycznych magazynu Rolling Stone i uplasował się tam na 473 miejscu.

X&Y  (2004–2006)

2004 był w większości spokojnym rokiem dla Coldplay, spędzili go z dala od centrum uwagi, odrywając się także od koncertowania i nagrywania trzeciego krążka. W maju opublikowali na swojej oficjalnej stronie nową piosenkę i video, aby świętować narodziny Apple, córki Chrisa Martina i jego żony, aktorki Gwyneth Paltrow. Projekt nosił nazwę “The Nappies”. Był to humorystyczny teledysk w rap/glam rockowych strojach. Martin żartował, że muzyka była inspirowana Jay’em Z.

X&Y zostało wydane 6 czerwca 2005 roku i było najlepiej sprzedającym się albumem tego roku, na całym świecie rozeszło się 8,3 miliona kopii.
Abum zadebiutował na 1 miejscu w 28 krajach całego świata i został drugim najszybciej sprzedającym się albumem w historii Wielkiej Brytanii. Oceny X&Y były w większości pozytywne, lecz pomimo komercyjnego sukcesu płyty, krytycy byli mniej jednomyślni w swoich pochwałach niż w przypadku A Rush Of Blood To The Head.

Premiera pierwszego singla, “Speed Of Sound”, miała miejsce 18 kwietnia 2005 roku w radiu i internetowych sklepach muzycznych, zaś jako CD został wydany w dniu 23 maja. Dwa kolejne single zostały wydane w tym samym roku: “Fix You” we wrześniu i “Talk” w grudniu. W maju 2006 roku zespół wydał “The Hardest Part” w kilku krajach poza Wielką Brytanią.

Od czerwca 2005 do lipca 2006 roku Coldplay promowali swój najnowszy krążek podczas trasy koncertowej Twisted Logic Tour, włączając występy na takich festiwalach, jak Coachella, Isle of  Wight Festival, Glastonbury i Austin City Limits Music Festival.
W lipcu 2005 roku zespół pojawił się na koncercie charytatywnym w Hyde Parku z serii Live 8, gdzie oprócz swoich dwóch utworów zagrał także wraz z Richardem Ashcroftem wielki przebój The Verve, “Bitter Sweet Symphony”. We wrześniu tego samego roku nagrali nową wersję piosenki “How You See The World” na potrzeby charytatywnego albumu War Child’s Help: A Day in the Life.
W lutym 2006 roku podczas gali Brit Awards, X&Y przyniosło zespołowi nagrodę w kategorii Najlepszy Album, zaś “Speed Of Sound” w kategorii Najlepszy Brytyjski Singiel.
W 2006 roku wydane zostały jeszcze dwa single: “The Hardest Part” oraz “What If”. Szósty i ostatni singiel, “White Shadows” został wydany w Meksyku w czerwcu 2007 roku.

Viva La Vida Or Death And All His Friends (2006–2009)

W październiku 2006 roku Coldplay rozpoczęli pracę nad swoim czwartym studyjnym albumem, Viva La Vida Or Death And All His Friends, wraz z producentem Brianem Eno. Biorąc sobie przerwę od nagrywania, zespół koncertował w Ameryce Łacińskiej na początku 2007 roku, występując w Chile, Argentynie, Brazylii i Meksyku. Resztę roku spędzili już na nagraniach, głównie z Brianem Eno.

Chris Martin opisał Viva La Vida jako nowy kierunek dla Coldplay: była to zmiana w porównaniu do poprzednich trzech albumów, które zostały określone jako “trylogia”. Powiedział, że na albumie znajduje się mniej falsetu, a pierwszeństwo mają niższe rejestry jego głosu. Niektóre utwory, takie jak np. “Violet Hill”, zawierają zniekształcone gitarowe riffy i bluesowe wydźwięki.

“Violet Hill” zostało potwierdzone jako pierwszy singiel z datą premiery radiowej w dniu 29 kwietnia 2008 roku. Po premierze utworu można było go pobrać za darmo od 12:15 (GMT +0) z oficjalnej strony Coldplay przez 1 tydzień (w czasie którego osiągnął 2 miliony pobrań), aż trafił do internetowej sprzedaży w dniu 6 maja. “Violet Hill” trafiło do UK Top 10, US Top 40 (gdzie wchodzi 10 najlepszych z notowania Hot Modern Rock Tracks) oraz osiągnęło dobre miejsca na listach w pozostałej części świata.
Tytułowy utwór, “Viva La Vida”, został wydany wyłącznie na iTunes. Stał się on pierwszym numerem jeden zespołu na liście Billborad Hot 100 oraz pierwszym numerem jeden w Wielkiej Brytanii, w oparciu jedynie o internetową sprzedaż (pobrania).

Album Viva La Vida Or Death And All His Friends został wydany 12 czerwca 2008 roku i w ciągu zaledwie trzech dni wspiął się na szczyt brytyjskiej listy UK Album Chart. W tym czasie sprzedano 302 tysiące egzemplarzy; stacja BBC nazwała go jednym z najszybciej sprzedających się albumów w historii Wielkiej Brytanii. Pod koniec czerwca ustanowił nowy rekord w największej ilości pobrań w historii. Zdobył także pierwsze miejsca na listach całego świata oraz był najlepiej sprzedającym się albumem 2008 roku. W październiku 2008 roku Coldplay zdobyli dwie Q Awards, w kategorii Best Album za Viva La Vida Or Death And All His Friends oraz Best Act in the World Today.
Kontynuacją Viva La Vida Or Death And All His Friends było wydane w dniu 21 listopada 2008 roku Prospekt’s March EP. Minialbum zawiera utwory z sesji nagraniowych do czwartego krążka grupy. Zanim EP trafiło do sprzedaży we własnej postaci, było dostępne jako bonusowy dysk w późniejszych edycjach Viva La Vida Or Death and All His Friends. “Life In Technicolor ii” było jedynym singlem z Prospekt’s March i zostało wydane 9 lutego 2009 roku.

16 czerwca 2008 roku Coldplay rozpoczęli Viva La Vida Tour od darmowego koncertu w Brixton Academy w Londynie. Dwa dni później transmitowany był na żywo 45 minutowy występ, który odbył się na zewnątrz BBC Television Centre.
Pod koniec 2008 roku wydany został “Lost!”, trzeci singiel, na którym znajdowała się także nowa wersja tej piosenki z raperem Jay’em-Z.
Po wykonaniu w dniu 14 marca 2009 roku występu otwierającego Sound Relief na stadionie Cricket Ground w Sydney, Coldplay zagrali koncert jeszcze tej samej nocy. Sound Relief był występem charytatywnym na rzecz ofiar pożarów buszu w Wiktorii oraz powodzi w Queensland. Oprócz Coldplay wystąpili tam m.in.: Eskimo Joe, Hoodoo Gurus, Icehouse, Josh Pyke, Little Birdy, The Presets, Wolfmother, You Am I i Kings of Leon.

20 stycznia 2009 roku ogłoszono nominację dla Coldplay do czterech Brit Awards: British Group, British Live Act, British Single (za “Viva La Vida”) oraz British Album za Viva La Vida Or Death And All His Friends. Na 51. Grammy Awards, 8 lutego tego samego roku, Coldplay zdobyli trzy nagrody: Song of  Year za “Viva La Vida”, Best Rock Album za Viva La Vida Or Death And All His Friends i Best Vocal Pop Performance by a Duo or Group również za piosenkę “Viva La Vida”. W październiku zdobyli nagrodę w kategorii Song of the Year za wspomnianą wcześniej piosenkę na The American Society of Composers, Authors and Publishers (ASCAP) Awards w Londynie.
W październiku 2009 roku czytelnicy magazynu Rolling Stone wybrali zespół Coldplay czwartym najlepszym artystą dekady.

W dniu 1 maja 2009 roku zespół ogłosił na swojej oficjalnej stronie, że na pozostałych koncertach z Viva La Vida Tour będą rozdawane za darmo płyty CD z najnowszym albumem Live, zatytułowanym LeftRightLeftRightLeft. Został on wydany 15 maja i również od tego samego dnia był dostepny do pobrania za darmo z ich strony internetowej. Na albumie znalazło się 9 utworów, zarejestrowanych podczas różnych koncertów z trasy. Płyta nie trafiła do publicznej sprzedaży.
Po Viva La Vida Tour, Coldplay ogłosili kolejną Latin America Tour, która odbyła się w lutym i marcu 2010 roku. Odwiedzili w jej trakcie Meksyk, Argentynę, Brazylię i Kolumbię.

Mylo Xyloto (od 2009)

Zespół zakończył nagrywanie najnowszego albumu w połowie 2011 roku.  Chris Martin i Will Champion zapytani w wywiadzie dla radia BBC o to, dlaczego album nie został wydany latem odpowiedzieli, że przed jego oficjalną premierą było jeszcze mnóstwo pracy. Na pytanie o tematy tekstów na nowej płycie, Martin odrzekł: “Są one o miłości, uzależnieniu, OCD, ucieczce i pracy dla kogoś, kogo nie lubisz.” Przed wydaniem Mylo Xyloto gościli w roli headlinerów na takich letnich festiwalach, jak Rock Werchter, Glastonbury Festival, T in the Park, Austin City Limits Music Festival, Rock in Rio, Lollapalooza, jak również polski Heineken Open’er Festival, który był ich pierwszym wystepem w Polsce.

31 maja 2011 roku Coldplay ogłosili, że pierwszym singlem z piątego albumu będzie “Every Teardrop Is A Waterfall”. Wydany został 3 czerwca. Na letnich festiwalach, oprócz wspomnianego wcześniej singla, zaprezentowali jeszcze siedem nowych utwórów z albumu: “Mylo Xyloto” (intro do “Hurts Like Heaven”), “Hurts Like Heaven”, “Charlie Brown”, “Major Minus”, “Us Against The World”, “M.M.I.X.” (intro do “Every Teardrop Is A Waterfall”) i “Princess Of China” (utwór ten zagrany był tylko na festiwalu Rock im Park).

W dniu 12 sierpnia, zespół na swojej oficjalnej stronie ogłosił nazwę nowego albumu – Mylo Xyloto oraz datę jego premiery – 24 październik 2011. 12 września został wydany drugi singiel z nadchodzącego albumu, zatytułowany “Paradise”. 23 września oficjalnie do sprzedaży trafiły bilety na europejską część trasy promującej najnowszy krążek Coldplay. Popyt okazał się bardzo wysoki, większość miejść została wyprzedana w kilka minut.

W dniu 19 października wystąpili na prywatnym memoriale Applce Inc., poświęconym pamięci Steve’a Jobs’a. Wykonali cztery utwory: “Viva La Vida”, “Fix You”, “Yellow” oraz “Every Teardrop Is A Waterfall”.
26 października miało miejsce show “Amex Unstaged”, które odbyło się na arenie Plaza de Toros de Las Ventas w Madrycie. Wydarzenie było trasmitowane przez YouTube, a w rolę reżysera wcielił się Anton Corbijn.
12 lutego 2012 roku wystąpili na 54th Grammy Awards (byli nominowani w trzech kategoriach), gdzie wykonali akustyczną wersję utworu “Princess Of China” wraz z Rihanną.
12 stycznia zostali nominowani do dwóch Brit Awards, a 21 lutego odebrali statuetkę za wygraną w kategorii Best British Group, która była już trzecią w ich karierze.

Mylo Xyloto był najlepiej sprzedającym się rockowym albumem 2011 roku w Wielkiej Brytanii, od daty premiery do końca roku sprzedał się w nakładzie 908 tysięcy kopii. Drugi singiel z płyty, “Paradise”, stał się także na Wyspach najlepiej sprzedającym się rockowym singlem, rozszedł się w ilości 410 tysięcy egzemplarzy.

“Charlie Brown” to trzeci singiel, wydany 3 lutego 2012 roku. 21 kwietnia w limitowanej edycji, wydany został 7 calowy winyl, na którym znalazły się utwory “Up With The Birds” oraz “U.F.O.”. Liczba egzemplarzy została ograniczona do 500 w Wielkiej Brytanii i 1000 w USA. Najnowszym, czwartym singlem został utwór “Princess Of China”; premiera miała miejsce 4 czerwca.

Inspiracją do stworzenia płyty było dla muzyków amerykańskie old-school graffitti oraz ruchy antynazistowskie. Brian Eno był tym razem współkompozytorem albumu, a za produkcję byli odpowiedzialni Markus Dravs, Daniel Green i Rik Simpson.

Nagrody i nominacje

Coldplay są zdobywcami licznych nagród branży muzycznej, m.in. siedmiu Brit Awards – wliczając trzy w kategorii Best British Group, czterech MTV Video Music Awards, trzech World Music Awards, czterech Billboard Music Awards oraz siedmiu Grammy Awards w dwudziestu trzech nominacjach. Rok 2009 był najbardziej udanym, otrzymali siedem nominacji do Grammy Award na 51st Grammy Awards i zdobyli trzy statuetki.